Die dinsdag na het gesprek met de neuroloog werden wij gebeld door het ziekenhuis of wij wisten wat onze beslissing was. Of wij verder wilden gaan met de zwangerschap of niet. Zij klonk verbaasd nadat ik haar had verteld dat wij voor hem gingen. Ze vroeg waarom wij ermee door wilden gaan. Ze zei: “Vorige week tijdens de echo hadden jullie dit nog niet besloten. Waarom dachten jullie er nu zo over?” Het voelde alsof ik mij heel erg moest verantwoorden tegenover haar, waarom wij voor hem kozen. Misschien was zij verbaasd vanwege mijn positieve instelling of vanwege het feit dat er meer ouders stopten met de zwangerschap dan er mee doorgingen. Ik vertelde haar: “Vorige week had u de diagnose spina bifida gesteld. Op het moment dat je dat nieuws te horen krijgt sta je aan de grond genageld. De open rug zit vrij laag en bovendien het is ons kind. Hij zat al 21 weken in mijn buik. Wij houden van hem ongeacht wat hij heeft. Het voelde ook niet als een keuze. Hij is zoals hij is. Ze was erg stil van mijn antwoord. Ze vertelde ons dat ik niet in aanmerking kwam voor de prenatale operatie. Er zijn strenge eisen verbonden aan de prenatale operatie en daar voldoe ik niet aan.
Ik vond het heel erg fijn dat Sven en ik hetzelfde dachten. Wij vormden samen een ijzersterk team. En dat gevoel was zó fijn. Dat gevoel gaf mij kracht.
Die week vertelden wij het nieuws aan de andere familieleden en vrienden. Van iedereen kregen wij erg positieve en lieve berichten. En dat is heel fijn, dat je wordt gesteund door je omgeving.
De maanden die volgden kregen wij om de aantal weken een echo. Deze echo’s kregen wij om het hoofdje van Valentijn in de gaten te houden, of hij geen waterhoofd ontwikkelde. Tijdens de echo’s werd ook duidelijk dat hij met beide benen in mijn buik trapte. Maar dat dit geen teken was dat hij dit buiten de buik ook zou gaan doen. Een baby beweegt namelijk anders in de buik door het vruchtwater. De gynaecoloog vertelde ons dat het trappen in de buik ook een reflex kon zijn.
Ik riep de hulp in van een psycholoog om mij zo goed mogelijk voor te bereiden op de bevalling en de tijd daarna. Want het zou er heel anders aan toe gaan als bij Madelief. De gesprekken met de psycholoog hielpen enorm.
Wij probeerden ons ook bezig te houden met de “normale” en de leuke dingen tijdens de zwangerschap. Wij kochten samen kleertjes, klusten in de babykamer, zochten een geboortekaartje uit, wasten baby kleertjes en nog meer van die dingen.
Ik vond de tijd na de 20 weken-echo, de zwangerschap heel erg medisch worden. Bij elke echo was je heel erg gespannen. Tijdens de echo kon je ook niet echt genieten. Je zat gespannen bijvoorbeeld naar de vochtkamers in zijn hoofd te kijken of ze niet groter waren geworden.
In het ziekenhuis brachten wij tijdens één van de controles een bezoekje aan de neonatologie. Ik denk dat iedereen deze afdeling wel eens gezien heeft op tv. De afdeling waar een baby’tje komt te liggen als het prematuur is, een te laag geboortegewicht heeft of het baby’tje ziek is. In de ruimte voor de neonatologie moesten wij ons handen wassen, desinfecteren en ook mochten wij geen sieraden om. Wij liepen twee sluizen door. Daar stonden wij dan op de afdeling. Ik keek rond en ik zag allemaal bedjes staan. Couveuses, maar ook open bedjes. Naast de bedjes stonden grote apparaten die de kindjes goed in de gaten houden. Het was hier zo stil. Alleen de piepjes van de apparaten hoorde je. De stemming vond ik erg somber. Ons werd verteld dat er geen eigen spullen mee de afdeling op mochten i.v.m. infectie gevaar. Een infectie is een groot gevaar voor de baby’tjes op de afdeling. Er mochten geen knuffeltjes of mutsjes mee. Ze vertelde ons ook dat kinderen onder de zeven jaar niet de neonatologie op mochten. Ik begon te huilen en Sven troostte mij. Dat betekende dat Madelief hier niet mocht komen en dat zij haar pasgeboren broertje de eerste dagen of misschien de eerste weken niet kon zien. Ze kon ons ook niet vertellen hoelang hij op deze afdeling zou komen te liggen. Op tv is zo’n afdeling toch heel anders. Op tv is het een “ver-van-mij-bed-show”. Nu stonden wij er voor ons eigen kind!! Wij kregen een boekje mee met de regels die golden op de neonatologie. Ik was “blij” dat ik dit soort dingen al te horen kreeg tijdens de zwangerschap. Ik kon het een plekje geven en ik kreeg ook meer een beeld van hoe de tijd na de bevalling eruit kwam te zien.
Zaterdag 30 november ging ik gezellig met mijn schoonzus op pad en zijn wij lekker uit eten geweest. Bij thuiskomst was mijn huis gevuld met allemaal lieve mensen. Alles was versierd, uiteraard in het blauw! Mijn (schoon)moeder en vriendinnen stonden mij op te wachten in de woonkamer en zelfs Madelief was nog wakker. Twee goede vriendinnen hadden dit georganiseerd. Een hele leuke avond hadden wij gehad. Tijdens het namen raden is de naam ook geraden door een vriendin. Gelukkig hadden zij het niet door! We hebben gezellig spelletjes gespeeld en genoten van de heerlijke lekkernijen! Ik vond deze avond heel fijn, om even te ontsnappen aan de medische zorgen die ik had.
3,930 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag