Op een ochtend zat ik tot zeven uur  ‘s ochtends bij Valentijn. Ik besloot om even te gaan slapen. Mijn kamergenoot was al wakker. Ik deed mijn oordopjes in zodat ik kon gaan slapen.

Zachtjes schudde iemand mij wakker. Door mijn wimpers heen zag ik een man naast mij sta in een witte doktersjas. Ik schrok en ik zat meteen recht overeind in bed. De man stelde zich aan mij voor. Het was de neuroloog. Hij ging naast mij zitten op een klapstoel. Ik keek snel op mijn telefoon, het is negen uur. “Zo, ik kom met u praten over de rugoperatie,” zei hij.

PATS… Daar viel ik van mijn blauwe wolk af! Ondanks dat ik van tevoren wist van de rugoperatie, de neonatologie en zijn open rug zat ik echt op die wolk. Ik was verliefd. Een soort van onbezorgdheid lag over mij en ik genoot van hem, ook al was alles anders dan bij Madelief.

Nu gaat het beginnen dacht ik. Ik ging nog rechter op het bed zitten en luisterde aandachtig. De neuroloog vertelde dat ze morgen gaan opereren. Hij legde aan mij uit hoe de operatie zou verlopen. Tijdens het gesprek kwam de coördinator van het spina bifida-team binnen en meteen daarna volgde Sven. De neuroloog vertelde het nogmaals, maar deze keer aan Sven. Daarna vertrokken ze de neuroloog en de coördinator.

Om elf uur gingen Sven en ik naar de afdeling Neonatologie. We namen allebei aan één kant van het bedje van Valentijn plaats. De zuster van Valentijn kwam naar ons toegelopen. “Wij gaan Valentijn gereed maken voor de OK”, vertelde ze. We keken elkaar aan en vroegen: “Nu?!” We waren allebei in de war. “De neuroloog vertelde net nog dat ze morgen gaan opereren!”, zei ik verbaasd. De zuster vertelde dat de artsen vandaag wilden gaan opereren omdat Valentijn het zo goed deed. “Hij kan de operatie aan!’, zei ze. Vanaf dat moment bleef Valentijn nuchter. Dat betekende dat hij geen drinken meer kreeg. Hij kreeg nog wel een glucose-oplossing via het infuus voor de honger. Zijn infusen werden ingebracht. Door de infusen en de plakkers zag je zijn handjes niet meer. We bleven bij hem wachten. De uren verstreken maar ze namen hem niet mee.

Om twee uur kregen wij een gesprek met de neurochirurg. Hij zou de rugoperatie gaan doen. We hadden veel vertrouwen in hem omdat hij veel spina-patiënten had geopereerd. Hij legde uit wat hij ging doen. Hij rolde een A4-tje op en vertelde ons dat normaal gesproken de ruggengraat zó hoort te zijn. Het onderste deel van het rolletje vouwde hij een stukje open en zei dat het bij Valentijn zo eruit ziet. Alle zenuwen liggen daarbuiten. Hij vertelde dat hij de zenuwen op zijn plek ging leggen, de spierlaag daaroverheen en daarna de huid laag voor laag ging dichtmaken.  Wij vonden het prettig dat de neurochirurg de tijd nam voor het gesprek.

Na het gesprek zijn we weer naar Valentijn gegaan, om te wachten. De professor van de Neonatologie kwam langs. Hij kwam bij het bedje van Valentijn staan. We raakten in gesprek. Hij vertelde dat er vroeger veel kindjes met spina bifida geboren werden maar dat het nu anders is. er worden volgens hem nu nog maar weinig kinderen geboren met spina bifida. De professor vertelde: “Valentijn had geen betere start kunnen hebben. Hij doet het heel goed en wat is hij sterk!” Ik als moeder voelde mij ontzettend trots en wat is het fijn als een arts dat zegt! De professor had gelijk zijn Apgar-score was 9 en 10! De Apgar-score is een test waarmee een snelle indruk van de algemene toestand van een pasgeboren baby verkregen kan worden.

Valentijn was gelukkig rustig ook al had hij weinig gedronken. Om vijf uur riep de professor dat hij naar de OK mocht. Valentijn lag in een transport-couveuse, maar niemand kwam hem ophalen. Het wachten was slopend. Ik was ook bang dat als ik even weg zou gaan Valentijn al weg was naar de OK als ik terug zou komen. Eindelijk om zes uur kwam de anesthesist hem ophalen. Ze stelde zich aan ons voor en we liepen mee met haar.

Ik liep naast Valentijn en hield zijn bedje stevig vast. Met de lift zijn we naar beneden gegaan en we liepen een lange gang door. Hoe langer we liepen hoe rustiger het op de gang werd. Voor de grijze deur stopte de anesthesist.  Op de deur stond in grote letters: “OK niet betreden”. Ze zei:  “Oké, hier mogen jullie afscheid nemen.” Ik kreeg een brok in mijn keel. De couveuse ging open en we gaven hem allebei een dikke kus. Ik fluisterde in zijn oor dat ik van hem hou. Sven sloeg een arm om mij heen en drukte mijn hoofd tegen zijn borst aan. Ik huilde. De anesthesist sloot de couveuse en reed door naar de grijze OK-deuren. De deuren gingen open. Ze liepen naar binnen. Ik vond het zo moeilijk om je pasgeboren zoon naar de OK te brengen. Hij was nog maar net 24 uur oud. Zó klein dat hij was, ik wilde hem gewoon vasthouden. Maar dit móest gebeuren en dit is het beste voor hem.

Het lange wachten brak nu aan. We gingen intussen wat eten voor zover ik een kon eten. Om negen uur kwam iemand mijn kamer binnen. Op het eerste gezicht  herkende ik hem niet meteen. Het was de neurochirurg maar in zijn vrijetijdskleding. Hij zei: “Nou, de operatie is geslaagd. Ik heb alles op zijn plaats kunnen leggen en de rug mooi kunnen sluiten. Het litteken ziet er goed uit. Ik had genoeg huid om het mooi te kunnen hechten. Het litteken loopt recht over zijn rug heen én ik heb goede hoop dat hij gaat lopen.”

De neurochirurg vertelde ons meer goed nieuws. “Na de operatie bewoog hij namelijk allebei zijn voetjes. En de open rug bevindt zich op een niveau lager, L5/S1.” Hij stond naast mijn bed met zijn jas over zijn schouder en hield het vast met een vinger. Hij stond er zo rustig bij alsof hij de afgelopen uren een broodje had gegeten. Wat een opluchting was dat! Zó blij waren wij! Ik kon de neurochirurg wel om zijn hals vliegen! Dit was supergoed nieuws! Hoe lager de open rug hoe gunstiger. Dat betekent minder gevolgen qua handicap! Wat een verschil! Tijdens de 20 weken-echo dachten ze dat hij misschien kon lopen met alleen hulpmiddelen of in een rolstoel terecht kwam. En nu, nu denkt de neurochirurg dat hij gaat lopen! Wij waren zó blij met dit nieuws en dat is met geen pen te beschrijven…

We gingen direct naar Valentijn. Ik kuste hem innig want ik was erg trots op hem!

Uren zaten wij weer naast hem om hem te bewonderen…

 

 

4,202 totaal aantal vertoningen, 5 aantal vertoningen vandaag