Het leven zit vol onzekerheden. De ene heeft meer onzekerheden dan de ander. Sommige vinden misschien dat de ander geen onzekerheden heeft. Maar toch heeft iedereen ze. Klein of groot. Langdurige onzekerheden of zijn ze van korte duur. Soms komt er voor ons gevoel geen einde aan onze onzekerheid. Of dachten we dat de onzekerheid al groot was, bleek de onzekerheid nog groter kon worden. En dan blijken je zorgen hiervoor ineens minder groot te zijn.

Als je over de gang heen loopt van de intensive care waar de familiekamers zich bevinden van zowel de volwassen-IC als de kinder-IC proef je de onzekerheid, je lichaam wordt er mee doorboort. Vaak zitten de kamers afgeladen met hele grote families die steun bij elkaar zoeken die allemaal in dezelfde onzekerheid zitten.

De koffieautomaat staat recht tegenover deze kamers in de gang. Ook al ben je daar maar even toch krijg je van alles mee. Huilende mensen in de gang, mensen die elkaar omarmen, elkaar troosten. Bellende mensen, die telefonisch heftig nieuws moet overbrengen aan de persoon aan de andere kant van de lijn. Je hoort elk woord wat ze zeggen en je voelt hun emotie.

Die onzekerheid die je voelt is op die ene gang in het grote ziekenhuis al zó gróót. Dan ben je nog niet eens op de IC, laat staan bij je eigen kind.

Als je kind of familielid op de IC ligt heeft dat grote impact op je. Vele grote onzekerheden spelen zich daaraf. Je zorgen zijn enorm groot. Maar je voelt ook de onzekerheid van de kindjes naast je. Als het niet goed gaat met die kindjes, dan stijgt mijn adrenaline ook naar grote hoogte. En dan hoop ik met de ouders mee dat hun kindje beter wordt.

Vooral in dit gedeelte van dit ziekenhuis voel je hoe kwetsbaar het leven is. Hoe het leven ineens anders kan lopen of het leven ineens voorbij kan zijn. Dat je ineens grote zorgen hebt. Dat je leven alleen nog maar daar op de IC afspeelt en alles wat daarbuiten gebeurd er niet toe doet.

Het leven is zó kwetsbaar, binnen een seconde kan het veranderen of kan het ineens voorbij zijn.

Vorige maand liep ik weer over die gang tijdens de opname van Valentijn toen hij op de IC lag. Ik kom voorbij de familiekamers. Er zaten twee families op de gang. Huilend. De ene staart voor zich uit de ander staat een ander te troosten. De ander belt dat ze afscheid moeten nemen en dat hun dierbare komt te overlijden. Ik loop snel door. Aan het einde van de gang staan de klapdeuren open. Er hangen slingers aan het plafond. Je hoort gelach. Blije klanken. Het leven wordt daar gevierd met een hapje en een drankje. Alles is op dat moment goed. Zoals iedereen het leven wilt hebben, blij, zorgeloos, het leven vieren, geen onzekerheid. Ik kom bij Valentijn aan en ga naast hem zitten en pak zijn hand vast. Ik hoor de machines piepen en het geblaas van het beademingsapparaat. Even ben ik verdrietig dat alles anders loopt. Ik word afgeleid door gehuil, vlakbij. Er staat een huilend echtpaar bij een groepje verpleegkundige. Omdat ze zo dichtbij staan vang ik het gesprek op. En word ik alleen maar verdrietiger, deze ouders hebben hun kindje enige tijd geleden verloren. Het ergste wat een ouder kan overkomen. Ik knijp in Valentijn zijn hand en geef hem een kus en hoop ik dat ons dat nooit zou overkomen. Je kind verliezen.

Terwijl ik alles opneem wat ik net in die ene gang en op de afdeling zag vult deze afdeling precies waar het leven om draait.  De dood, het leven ,verdriet, blijdschap, onzekerheden, zorgeloosheid, angst, vreugde en vooral heel veel liefde.  In één gang twee uitersten, zó dichtbij elkaar. Die in het leven ook zo dichtbij elkaar liggen en in elkaar overlopen. In één seconde verandert het leven. Gewenst of ongewenst. Zorgelijk of zorgeloos. Je hebt er geen invloed op. Het enige wat je kan doen is het leven, leven zoals het komt…

 

 

 

 

 

 

 

 

3,293 totaal aantal vertoningen, 3 aantal vertoningen vandaag