De dag na thuiskomst kreeg ik bijna 40 graden koorts als gevolg van een borstontsteking. Wat kan je ziek worden van een borstontsteking, dat had ik nooit gedacht. Valentijn kon niet goed bij mij uit de borst drinken en ik kolfde de voeding af en gaf het in een flesje. Ik kreeg medicijnen van de dokter en gelukkig knapte ik daarvan op.

Gelukkig waren er ook normale dingen die bij iedere geboorte gebeurde, kraambezoek, geboortekaartjes maken en schrijven en beschuitjes eten. Die zondag maakte mijn vader de foto voor het geboortekaartje. Ik ben ongelooflijk trots op het geboortekaartje! Maandag kregen we de foto’s binnen en drukte ze af. De kaartjes waren ook binnen. Na een aantal uurtjes vouwen waren alle geboortekaartjes klaar. Valentijn was erg hangerig en huilerig. Ik maakte mij heel veel zorgen.

Die dinsdag voordat Sven naar zijn werk ging voelde ik ’s ochtends dat Valentijn warmer was dan normaal. Ik was ontzettend bezorgd.  38 graden gaf de thermometer aan. Ik besloot alvast urine af te nemen bij Valentijn en het op te vangen in een potje. Voor het geval dat, dacht ik. Bij 38.5 graden moeten wij zijn urine laten checken. Ik ging om de zoveel tijd hem temperaturen en om half tien gaf hij precies 38.5 graden aan. Verdrietig belde ik Sven op. “Sven, hij heeft koorts, 38.5. Wil je alsjeblieft naar huis komen en zijn urine bij de huisarts laten controleren?” Sven werkt dichtbij en was gelukkig zo thuis. Hij ging met het potje naar de huisarts. Hij bleef daar wachten op de uitslag. Hij kwam weer naar huis na een tijdje. “En?”, riep ik bang. “Hij heeft een blaasontsteking,” zei Sven neerslachtig. Ik zie het verdriet bij Sven in zijn ogen. Hij ging direct met het ziekenhuis bellen en sprak met de nefroloog. Ik hoorde niet wat de nefroloog zei. “We melden ons op de kinderafdeling,” zei Sven. Terwijl hij die woorden uitsprak zag ik de tranen in zijn ogen. Ik draaide mij om en ik liep huilend naar boven. Stilzwijgend pakte ik mijn tas in en af en toe rolde er een traan mijn weekendtas is.

We gingen met zijn alle naar het ziekenhuis. We meldden ons op de kinderafdeling bij de verpleging. De verpleegster wees ons een kamertje waar wij mochten slapen. Het was een heel klein kamertje. Ik ben totaal niet verwend, maar de mensen die op bezoek kwamen noemden het een bezemkast. Ik had ook geen uitzicht vanwege de verbouwingen. Het was daardoor erg donder in het kleine kamertje.

Valentijn kreeg een infuus voor de antibiotica. Hij was nog maar twee weken oud dan is het heel gevaarlijk als kindjes koorts krijgen. Antibiotica via de bloedbaan werkt beter. De kinderarts wilde het infuus aanleggen en prikte meerdere malen de naald in Valentijn zijn mini handje. Madelief haar oogjes kwamen net boven het raampje uit, om te kijken wat er met haar broertje gebeurde, ze werd meegenomen door Sven. Ik kan het amper aan zien dat het prikken niet lukt. Valentijn was helemaal overstuur. Ze probeerde zijn andere handje maar ook dat lukte niet. Ik stelde voor dat iemand anders het ging proberen, net op dat moment lukte het eindelijk. Ze wilde bij Valentijn nog een keer  urine afnemen en bloedprikken. De arts trok zijn handschoenen aan ”Zijn ze latexvrij,” vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. “Het is belangrijk dat er tijdens de opnames of de bezoeken in het ziekenhuis gewerkt wordt met latexvrije handschoenen. Vanwege zijn spina bifida heeft hij kans op een latexallergie,” zei ik tegen de kinderarts. Ik vond het raar dat ik dit moest uitleggen. De verpleging haalde andere handschoenen nadat ik dat vroeg. Even later kwam ze aanlopen met de handschoenen. Ik nam het werk over van de arts en ging hem zelf katheteriseren. Dan wist ik tenminste zeker dat het goed zou gaan.

Ik kreeg een opklapbed van de verpleegster en een zeer dun matrasje. Net bevallen en nog pijn aan mijn bekken van de zwangerschap. Van dat dunne matrasje kreeg ik nog meer last. Een kennis had mij al gewaarschuwd voor de bedden. Ik  vroeg de verpleegster om nog een matras. Dat lag al wat beter.

Het is totaal niet leuk als je net thuis bent van een opname en je een beetje wilt genieten van de kraamtijd, Valentijn weer wordt opgenomen. Terwijl we nog maar vijf dagen thuis waren.  Dat is een hele grote domper. Daar wordt je verdrietig van. Ik vond het heel erg dat hij weer zoveel aan zijn lijf moest ondervinden. Hij had genoeg gehad vond ik.

De kamer was ontzettend klein en donker, ik miste Madelief en Sven. Ik had pijn aan mijn borst, door de opname was ik vergeten mijn pillen in te nemen.

De lactatiekundige keek mee tijdens het voedden en ze constateerde dat Valentijn een te kort lipbandje had. “Het te korte lipbandje komt door zijn open ruggetje”, zei de lactatiekundige overtuigd. Ik twijfelde aan haar conclusie en haar uitspraak deed mij herinneren aan het gesprek wat wij hadden met de professor op de Neonatologie. “Als ouders ga je heel veel artsen en verpleegkundigen tegen komen die allemaal uitspraken doen over je zoon, op medisch gebied. Luister naar de échte specialisten, die verstand hebben van spina bifida,” zei de professor toen. Ik vroeg aan de coördinator van het spina team of deze uitsprak klopte. Waar de professor mij al voor waarschuwde, klopte. De coördinator ontkrachtte de uitsprak van de lactatiekundige. Ik besloot niks aan het lipbandje te doen. Ik wilde met mijn eigen verloskundige eerst overleggen. Bovendien moesten wij dan nóg langer blijven omdat de KNO-arts het dan moest gaan bekijken en klieven. Ik wilde zo snel mogelijk naar huis mét Valentijn.

We kregen gelukkig bezoek in het ziekenhuis van familie en vrienden en de coördinator van het spina bifida team kwam ook nog langs. Ook bezoek uit onverwachtse hoek een kennis uit de kerk kwam ons opzoeken. Zo lief en fijn was dat!

De kinderarts vertelde dat wij er op tijd bij waren en dat we niet eerder hadden kunnen komen. We kregen er een compliment voor. Het is namelijk belangrijk snel en tijdig te handelen bij een blaasontsteking zeker gezien het feit hij reflux heeft naar de nieren. De ontstekingswaarde waren laag en dat scheelde. Ze zetten ons op de spoedlijst. Wij mogen te alle tijden naar de spoedeisende hulp komen voor Valentijn. Doordat we op de spoedlijst staan mogen de huisartsenpost overslaan. We moesten 6 dagen blijven. Het waren lange dagen en ook wel eenzame dagen ondanks het bezoek. Je wilt toch samen zijn als gezin. Zeker als er net een kleintje geboren is. Dan wil je helemaal niet in een ziekenhuis liggen.

Na de ziekenhuisopname kwam de verloskundige kijken bij Valentijn. Ze kliefde meteen zijn lipbandje.  Baby’s die een paar weken oud zijn hebben nog geen gevoel in dat stukje vlees. Hij huilde ook niet toen het gekliefd werd. Dat was heel fijn. Hij dronk meteen stukken beter en ik heb daarna nooit meer pijn gehad tijdens het drinken. Het viel mij dus alles mee. Ik heb nog een tijd met de verloskundige zitten praten. Ik was ontzettend verdrietig wat er allemaal gebeurd was. Ik was héél bang dat hij weer koorts zou krijgen vanwege een blaasontsteking en dat mijn ergste nachtmerrie zou uitkomen dat zijn drain niet meer werkte. Bang dat zijn ademhaling en saturatie wéér ging dalen. Bang dat de artsen mij wéér niet serieus zouden nemen. Niet naar mij luisterde. Bang voor herhaling…

3,478 totaal aantal vertoningen, 4 aantal vertoningen vandaag