Na een zeer korte nacht slapen belde ik klokslag zes uur met de afdeling Verloskunde. Gespannen vroeg ik aan de vrouw die ik aan de lijn had of ik mocht komen. Ze antwoordde: “Ja, je mag hierheen komen. Er is genoeg plek op de Neonatologie.” Uitbundig reageerde ik: “Echt?! Mag ik komen?! Is er écht genoeg plek?!” De vrouw moest lachen om mijn reactie en zij verzekerde mij dat er genoeg plek was. Snel pakte ik de allerlaatste spulletjes en om kwart over zes stapten we in de auto.

Om half acht kwamen wij aan op de afdeling Verloskunde. Ik mocht meteen liggen op het bed. De gynaecoloog legde uit dat ze mij ging toucheren (de gynaecoloog brengt dan twee vingers in de vagina om te kijken of de baarmoedermond al verstreken is, week geworden is of om te kijken hoe ver de ontsluiting al is gevorderd) en daarna als dat nodig was de ballon bij mij in zou brengen. De ballon brengen ze in als je geen ontsluiting hebt. De ballon prikkelt de baarmoeder en zorgt dan voor ontsluiting.  De gynaecoloog trok enthousiast haar handschoenen aan en toucheerde. “ Twee centimeter,” riep ze opgewekt. Ik rolde bijna van verbazing van het bed. Twee centimeter dat is mooi meegenomen dacht ik. Ze brak mijn vliezen en nu was het wachten op de weeën.

Ondertussen ging Sven zich inschrijven bij het Ronald Mcdonald Huis. Mijn lichaam wekte niet zelf de weeën op. De zuster was net klaar met het prikken van het infuus toen Sven weer binnen kwam lopen. Elke 20 minuten voerde ze de weeën-opwekkers op totdat ik krachtige weeën had.

Af en toe kwam er een wee, maar ze waren prima weg te puffen. Als tijdverdrijf hadden Sven en ik nog samen gekaart. Sven won bijna alle spelletjes maar dat kwam omdat ik onder invloed was van de medicijnen! Nadat wij een heerlijk broodje hadden gegeten  gingen wij Skypen met Madelief en mijn ouders.  Eerder die ochtend, toen Madelief wakker was geworden vroeg ze als eerste aan mijn vader: “Opa, komt vandaag de baby?” Madelief keek aandachtig naar wat er om mij heen gebeurde. De weeën werden al wat pijnlijker maar ik probeerde mij groot te houden tijdens het Skypen. Madelief logeerde bij mijn ouders. Wij wilden dat ze niks mee kreeg van de spanningen rondom de operatie en ze mocht ook niet op de Neonatologie komen vanwege het beleid wat ze daar hanteren. Dus voor haar was dit de beste plek.

De weeën werden steeds krachtiger en pijnlijker. Ze kwamen zo snel dat ik amper de tijd had om bij te komen. Om tien over half vier wilde ik weten hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Nadat de gynaecoloog mij had getoucheerd constateerde zij dat ik nog maar drie centimeter had! Boos en teleurgesteld was ik. Drie centimeter!!! Zoveel pijn had ik al gehad en ik moest nog zolang!

Om vier uur besloot ik een ruggenprik te nemen want dit kon ik niet volhouden. De zuster vertelde dat er iemand een ongeluk had gehad en dat de anesthesist niet kon komen. Het kon nog wel een uur duren zei ze. Ik probeerde mij te concentreren op de dingen die ik had geleerd tijdens de yoga. De weeën werden steeds feller en het werd steeds zwaarder. Sven pufte met mij mee en haalde voor mij koude washandjes.

Eindelijk, daar was de anesthesist! Nadat hij de ruggenprik had gezet, spoot hij een proefbolus in. De ruggenprik werkte niet. Ik merkte geen verschil. Nadat hij de tweede had geprobeerd en ik weer aangaf dat het niet hielp had ik ineens een drukkend gevoel. De gynaecoloog kwam controleren hoeveel centimeter ontsluiting ik had. “Volledige ontsluiting!!!” riep de gynaecoloog. Ik schrok. Wat was dat hard gegaan! We gaan zo onze zoon zien dacht ik. Ik kon niet wachten!

Op haar teken mocht ik gaan persen. Na een paar keer persen werd onze zoon, Valentijn geboren om negen over half zes. Hij huilde en mama ook. Wat waren wij blij. Eindelijk, daar was hij! En wat is hij knap. Super trots waren wij. Voordat ik Valentijn mocht vasthouden werd hij in een doorzichtige zak gelegd. De steriele zak beschermde de open rug tegen mogelijke infecties.  Sven was zichtbaar aangeslagen en opgelucht. Hij knipte trots de navelstreng door. Valentijn deed het zo goed dat hij 10 minuutjes bij mij mocht blijven liggen. Daar lag hij eindelijk in mijn armen. Heel mijn lichaam trilde van de adrenaline. Naar de open rug had ik niet gekeken. Doordat ik zó overdonderd was van zijn verschijning en dat hij eindelijk er was! Ik was verliefd geworden!! Die open rug deed er op dat moment niet toe. Ik had alleen oog voor hem. De zuster had tientallen foto’s gemaakt van ons.

De arts kwam binnen rijden met een couveuse en daar werd hij ingelegd. Sven liep met hem mee naar de Neonatologie. Iedereen verliet de kamer. Daar lag ik dan, helemaal alleen. Dat moment vond ik moeilijk en gek, ik had graag gewild dat iemand bij mij was. Ik was écht onder de indruk van deze dag omdat het allemaal zó snel was gegaan. Ik was er stil van.

Een uur later, nadat ik had gedoucht en dat ik wat had gegeten mocht ik naar hem toe. De zuster duwde mij in de rolstoel. Voor de afdeling stapte ik uit de rolstoel en het laatste stukje liep ik zelf. De dokters keken mij aan alsof ik het wonder was, omdat ik nu alweer liep! Ik ging naast zijn bedje staan en de dokters vertelden enthousiast dat hij met allebei de beentjes schopten. Dat was zo fijn om te horen, wat een opluchting was dat. Mijn dag kon niet meer stuk, een prachtige zoon gekregen en allebei de beentjes bewogen. Zelfs zijn ieniemienie teentjes bewogen.

Tijdens mijn afwezigheid was de open rug afgeplakt en werd hij aangesloten op de apparatuur die om hem heen stond. Zo konden ze hem goed in de gaten houden. Hij moest op zijn buik liggen zo werd zijn open rug ontzien. Terwijl hij in zijn bedje lag gaf de zuster hem een flesje melk.

Later had de zuster een bed gebracht zodat ik op bed met Valentijn kon knuffelen. Om mijn bed plaatsten ze schermen zodat wij wat privacy hadden. Ik vond het moeilijk dat ik hem niet kon oppakken en dicht tegen mij aan kon houden. De zuster maakte nog een foto van Valentijn en printte die uit. Zo kon ik op mijn kamer naar hem kijken.

Sven bracht mij naar mijn kamer op de kraamafdeling. Na een welterustenkus verliet Sven de kamer en ging hij naar het Ronald Mcdonald Huis. Daar lag ik dan met een wildvreemde op de kamer. Terwijl je eigenlijk verlangde om bij elkaar te zijn, als gezin. Sven was in het Ronald Mcdonald Huis, Madelief bij opa en oma, Valentijn die een etage hoger lag en ik lag op de kraamafdeling.  Die nacht had ik wat geprobeerd om te slapen. Ik ging af en toe bij Valentijn kijken. Hij sliep meteen al de hele nacht door. De zusters vertelden dat  hij de zoetste was van de afdeling!

4,762 totaal aantal vertoningen, 3 aantal vertoningen vandaag