Nu jij wat informatie hebt over wat spina bifida inhoudt is het tijd voor mijn eerste blog. Ik wil jullie graag vertellen hoe wij het nieuws te horen hadden gekregen.
Mijn zwangerschap verliep in het begin goed. De controles en de 12 weken-echo waren goed. Ik hoor de verloskundige nog zeggen: ”wat heeft hij een mooi rond hoofdje”. De weken daarna verliepen normaal. Vanaf 16 weken voelde ik hem elke dag schoppen. Wat een heerlijk gevoel was dat. Toen ik 17 weken zwanger was hadden wij een geslachtsecho laten maken. Mijn vermoeden werd bevestigd wij kregen een jongetje!! Wij waren helemaal blij. Daarna kreeg ik last van mijn bekken en ben ik toen halve dagen gaan werken.
Maandag 8 september, deze dag vergeet ik denk ik nooit meer. Wij hadden om half 10 de 20 weken-echo. Ik was helemaal niet zenuwachtig. Sven was mee, Madelief en één van mijn beste vriendinnen, Cindy. Madelief was druk bezig met het speelgoed. Sven zat naast mij en Cindy zat bij de muur op een stoel. Recht voor mij, hing een groot scherm. Daarop konden wij meekijken.
De vrouw die de echo maakte ging alles langs. Alle organen kwamen aanbod. De echoscopist was al een tijdje stil. Te stil! Ik keek haar aan en ze had haar handen voor haar mond. Ze keek heel moeilijk naar het scherm. Ik vroeg aan haar of alles goed was. Ze zei dat ze het niet goed kon zien. Ze vertelde ons dat de vorm van het hoofdje anders was. Het hoofd heeft een vorm van een lemon. Ze noemen dit beeld een ‘lemon sign’. De hersenvochtkamers zijn wat aan de grote kant en dat de kleine hersenen een andere vorm hebben dan normaal. De kleine hersenen hebben de vorm van een banaan aangenomen. Dit beeld noemen ze ‘banana sign’. Ik vroeg aan de echoscopist wat dat kan betekenen. Ze vertelde ons dat dit beeld past bij een open rug. Ik schrok en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen. Ze zei dat ze de open rug alleen niet kon vinden. Wij werden doorgestuurd naar VUMC. Daar krijgen wij een uitgebreide echo vertelde ze. Ze beloofden dat die echo zo snel mogelijk gaat plaatsvinden.
Wij liepen de echokamer uit en ik liep voorop. Ik ging in de lift staan, met mijn rug naar hun toe en huil ik heel zachtjes. Ik wilde niet dat Madelief mij ziet huilen. Thuis keken wij alle echo’s terug maar zagen niks. Toch haalde ik hier hoop uit. In de hoop dat er alleen wat is met zijn hoofd.
Die middag werd Sven gebeld door het VUMC. Wij mochten de volgende dag om 9 uur ons melden bij de gynaecoloog. Gelukkig konden wij snel terecht.
Zonder dat wij er met Madelief over gepraat hadden vroeg zij aan mij: ”Mama, was de dokter niet lief voor jou?” Zo klein, maar toch zo veel begrijpen.
6,390 totaal aantal vertoningen, 4 aantal vertoningen vandaag