Onlangs kreeg ik een mail in mijn mailbox op de internetpagina van Valentijn. Deze brief wil ik graag met jullie delen. (mail staat in de bijlage, de foto) Ik kijk niet wekelijks op die mail. Zo keek ik de afgelopen dagen op mijn mail en kwam deze brief onder mijn ogen. Hij dateert van begin mei.

Nu mag iedereen een eigen mening hebben. Van iets vinden. En zelf keuzes maken. We weten sinds de 20-weken echo dat sommige mensen een ijzersterke mening hebben over Valentijn en de situatie. De ‘adviezen’ die wij kregen en wat wij moesten doen. Door al deze ongezouten meningen of in hun ogen goedbedoelde adviezen trek ik mij weinig aan van deze brief. Ik ben eigenlijk alleen verbaasd dat sommige mensen zo denken. Verbaasd is misschien niet het goede woord. Verbijsterd is het woord wat in die richting komt.

Jullie vragen je misschien af of ik gereageerd heb, maar dat heb ik niet gedaan. Er valt denk ik niet met zo iemand te praten. Wel wil ik erover schrijven om het onder de aandacht te brengen. We verschillen teveel van mening, denkwijze, wat geluk inhoudt, wat liefde is om hier samen over te mailen. Ik kan wel tegen deze beste mevrouw zeggen dat er nog 1000 andere dingen hadden kunnen gebeuren met Valentijn al was hij bij de 20-weken echo gezond verklaart. Ik heb zat situaties gezien in het ziekenhuis dat ouders dachten dat ze een gezond kindje in de buik hadden. Maar dat ze er naar 1.5 jaar achter kwamen dat hun dochter het Rett-syndroom heeft. Of dat hun kind een scooter ongeluk kreeg en voor de rest van het leven in een rolstoel zit. Kinderen die kanker krijgen. Kinderen die psychische klachten hebben. Kindjes die gezond geboren worden en die na een paar maanden op de afdelingen komen te liggen omdat ze ziek zijn. Waarnaar ik met eigen ogen heb gezien dat het kindje te kwam overlijden. Kindjes die geboren worden met zuurstof te kort of dat kindjes klem zitten in de buik en dat er door het trekken zenuwen zijn beschadigd en dat kindje haar arm niet meer kan gebruiken. Of dat Valentijn op de NICU lag werd er een kindje binnen gebracht die net geboren was en gereanimeerd werd vlak na de geboorte. O, ik kan nog tig dingen bedenken wat er had kunnen gebeuren.

En zo heb ik ook tig andere mensen gesproken die een handicap hebben die meer uit het leven halen, zoveel bereikt hebben en klaar staan voor de maatschappij.

Ik vraag mij af of deze mevrouw zelf kinderen heeft. Of dat ze alleen is? Nooit ziek is geweest? En de mensen om haar heen? Daarnaast vraag ik af waar haar negatieve ervaringen vandaag komen met betrekking tot het ziekenhuis de “wetenschappers”. Ik ken namelijk genoeg artsen, verpleegkundigen, coördinatoren die wel met liefde werken voor dit vak. Die werken met heel hun hart en met zoveel liefde. En zelfs na hun werktijd! Sommige beschouw ik (bijna) als vrienden/familie.

Ik citeer even een zin: “De wetenschappers gaan na een dagje werken weer naar huis terwijl jij met je gehandicapte kind blijft zitten.” Dit zegt alles hoe jij het ziet. Ik zie namelijk een heel lief jongetje. En wat is hij knap hé  Het is misschien gek in andermans ogen maar ik zag nooit meteen eerst de nekkraag, neussonde, littekens, monitor, etc., etc., ik bleef dat lieve jongetje zien. Mijn zoon! Hij is zo sociaal met mensen en maakt grapjes. Weet jij hoeveel hij lacht? Heel veel! Misschien is hij wel gelukkiger dan jou, beste mevrouw van deze brief. Wij als ouders zijn voor een groot gedeelte verantwoordelijk hiervoor. En die verantwoording draag ik met liefde.

We stonden vorige week bij de koeien. Met allebei mijn kinderen (omdat je bang bent dat ik mijn zoon voortrek omdat hij meer zorg nodig hebt) we hadden het zó leuk. Dat was en is ons geluk. Voor jij je zorgen maakt over mijn dochter, mijn dochter komt niks te kort. Mijn zoon mag evenveel als mijn dochter en vice versa. We doen genoeg leuke dingen en liefde is er in overvloed. Dat kost niks 

En u argument dat dit soort zaken de zorgpremies doen stijgen, waarmee u dus insinueert dat ouders o.a. daarom maar een abortus moeten laten plegen vind ik ronduit belachelijk. Dat zou betekenen dat er dus ook een zorgdrempel in het leven moet worden geroepen voor mensen die zeer ernstig of terminaal ziek zijn. Waarop een arts iemand dus verteld: “Sorry u heeft nu €100.000 gekost het is mooi geweest we trekken de stekker eruit.”

Deze brief geeft duidelijk aan hoe maakbaar de wereld is. Hoe perfect hij moet zijn. Gaan we straks ook testen bij de zwangerschap of kindjes psychische klachten hebben? Of bijvoorbeeld glutenintolerant zijn en dat we dan kunnen besluiten om het weg te laten halen? Hoever gaan wij daarin? Het is prima om dingen te testen. Ik vind dat fijn om je voor te bereiden ná de geboorte. Of kunnen we straks bij de verloskundige een formulier invullen met onze wensen? Meisje, lange benen, blond, blauwe ogen en móét wel slim zijn. Dat we dat normaal vinden. En dat als ons kind een afwijking heeft we het weglaten halen. Want, ik móét een gezond kind. Die uitspraak heb ik genoeg gehoord.

Een neuroloog zei dat toekomstige ouders hun keuze afwegen door hun geloof, carrière, wat ze zelf aankunnen en hun eigen situatie. En laten we voorop stellen dat sommige ouders helemaal geen keuze hebben. Dat de natuur of een God deze keuze al gemaakt heeft. En misschien, beste mevrouw, had u dus een andere keuze gemaakt dan ik. Er zijn genoeg mensen die zeggen ik had de zwangerschap wel/niet door laten gaan. Maar deze mensen hebben dit nog nooit meegemaakt. Pas als jij zelf voor die keuze staan, kan je een keuze maken. Want jouw gevoel en liefde telt dan mee en het is jouw kind en niet die van iemand anders.

En nee ik ga nooit voor de lol naar het ziekenhuis, maar ik ga nooit huilend heen. Mijn taak als moeder is om de juiste zorg te geven aan mijn zoon. Dat is mijn taak. En dit doe ik met heel veel liefde.

Beste mevrouw, ik richt mij nog één keer tot u, misschien over een aantal jaar of heel binnenkort komt u misschien wel terug op deze woorden. Ik gun u geen negatieve ervaringen maar soms zorgen die er wel voor dat mensen anders kijken naar het leven. En dat laatste gun ik u wél…

*Iedereen is vrij om deze brief te delen als je daar wat voor voelt.